Kasteel Walenburg

Walenburg behoort bij de kastelen Sandenburg en Groenesteyn.
Vroeger werd Walenburg Walensteyn genoemd. Al in 1250 werd het genoemd.
Maar de 14,6 meter hoge toren die er staat is waarschijnlijk 14e eeuws.

De daaraan gebouwde woonvleugel werd in 1966 afgebroken en in oude steen herbouwd door de beroemde architect E.A. Canneman van de Rijksdienst voor Monumentenzorg. Na zijn pensionering heeft hij zelf lange tijd als huurder hier gewoond.
Het eerste deel van de naam Walenburg komt van 'wiel', dat poel betekent.
In de lange reeks duikt ook de naam De Ridder op, die ook bij Sandenburg en Groenesteyn tegenkomen. Maar in 1574 maakte Nicolaas de Ridder, destijds de eigenaar, grote schulden en moest hij de Walenburg verkopen. Het moet er toen al vervallen uit hebben gezien.
Latere eigenaren besteedden al even weinig aandacht aan het uiterlijk, tot het in 1803 in het bezit kwam van Baron Van Lynden van Sandenburg. Deze liet de aanbouwsels en de stenen poort slopen en tegen de toren een boerderij bouwen.

Het kleinste kasteeltje van onze reeks is het meest intact gebleven voorbeeld van een donjon. Bij de restauratie van 1966 werd bijzondere zorg aan bepaalde details besteed, zoals de van buiten af zichtbare boog waarop het tongewelf van de kelder rust, de latrine op de derde verdieping, en -uitsluitend van binnen zichtbaar- de originele trappen die door de dikke muren lopen. De bovenste verdieping heeft nog het authentieke gewelf dat bij bijna geen enkel torenkasteel meer te vinden is.
Het poortgebouw dat er nu staat is nieuw. Maar het werd gebouwd volgens de oude bouwplannen, die nog in het bezit van prinses Juliana zijn.
Het kasteeltje ligt op een vierkant eilandje. Op het daarachter liggende tweede eilandje heeft mevrouw Canneman, tuinarchitecte, een prachtige tuin aangelegd. Toen het echtpaar Canneman de Walenburg verliet is de familie Van Lynden van Sandenburg er gaan wonen.